Tim is chagrijnig.
Hij verveelt zich stierlijk.
Door de corona is het voetballen gestopt.
De school is gesloten.
En nu is zijn spelcomputer ook nog eens stuk.
Wat moet hij nou toch doen?

Eva, zijn moeder kan het er eigenlijk niet bij hebben.
Door de corona staat het hele leven thuis op zijn kop. Bovendien maakt ze zich zorgen om de gezondheid van haar vader die sinds kort in een verpleeghuis zit. Al weken heeft ze hem niet echt kunnen bezoeken. Een paar keer voor het raam. En twee keer in de week hebben ze video contact via de tablet.

Kom, zegt ze tegen Tim. We gaan proberen opa te bellen.
Daar heb ik geen zin in zegt Tim. Opa is zo saai…
Dat snap ik wel, denkt Eva. Sinds haar vader in het verpleeghuis zit praat hij heel weinig. Is hij in zichzelf gekeerd en is het moeilijk om te weten wat er in hem omgaat.

Als Eva even later haar vader belt is zij het vooral die aan het woord is. Ze verteld hoe thuis alles gaat tijdens de lockdown en ook hoe het er aan toe gaat in de kerk. Er mogen maar dertig mensen aanwezig zijn.
Dan reikt ze de tablet aan Tim. Hier, praat jij ook maar even met opa.
Tim neemt de tablet over. Dag opa, hoe gaat het?
Ach jongen, het gaat allemaal wel hoor. Je moeder zei dat je je zo verveelde. Weet je wat ik altijd ga doen als ik me verveel? Ik ga tekenen. Dat zou jij ook eens moeten doen.
Maar opa, tekenen is saai.
Echt niet hoor. Kijk maar bijvoorbeeld naar al die computerspelletjes die jullie thuis spelen, eigenlijk zijn dat allemaal tekeningen.

Ja, daar heeft opa gelijk in. Dat had hij nog nooit zo  bekeken.
Mama, mag ik een schetsblok kopen?
Natuurlijk mag dat. Wat een goede tip van opa.

En zo begon Tim tekeningen te maken. Hij begon eerst van alles na te tekenen. Eerst de figuren van zijn favoriete computerspel. Dat was helemaal niet zo moeilijk. Toen ook dingen die hij buiten zag. Vogels, bomen, een fiets. Maar ook probeerde hij zijn vader en moeder na te tekenen en zijn zusje.  En wat ging hem dat goed af! Alleen zijn zusje vond dat het niet leek.

In augustus werd er een neefje geboren en Tim maakte voor zijn tante een mooie tekening van haar met haar baby in de armen. Wat was die goed gelukt! Het lijken Maria en haar kindje Jezus wel had iemand gezegd. Tim maakte er een kopie van en stuurde die naar zijn opa in het verpleeghuis.  Die was er wat trots op. Hij liet hem aan iedereen zien.

Maar met zijn opa ging het langzaam achteruit.  Begin december kwam het bericht dat hij niet meer zo lang zou leven. Hij was al heel oud en had gezegd dat hij het niet erg vond om dood te gaan maar dat hij wel hoopte dat hij de kerst nog zou meemaken want dat vond hij het mooiste feest van het jaar.
Moeder dacht dat hij dat niet meer halen, zo zwak hij al was. Tekenen deed hij al weken niet meer…

Toen kreeg Tim een idee. Want natuurlijk moest de wens van zijn oude opa uitkomen. Dit jaar moest hij nog kerst vieren.
Meteen pakte hij zijn schetsblok en begon aan een tekening met een engel die een bezoek bracht aan Maria. Die engel vertelde Maria dat ze een kindje zou krijgen. Toen de tekening af was stuurde hij hem naar zijn opa.
De volgende dag maakte hij een tekening van de Romeinse keizer die een bevel liet uitgaan dat iedereen zich in zijn rijk moest inschrijven. Dat was niet zo moeilijk want in de Asterix had hij gezien hoe je een Romeinse keizer kan tekenen. Ook die  ging op de post.
Want dat was het plan van Tim: hij zou een serie tekeningen maken van het kerstverhaal en die één voor één deze maand naar zijn opa opsturen.

De volgende tekening was die van Jozef en Maria op reis. En zo kreeg de opa van Tim om de  twee, drie dagen een enveloppe met daar in een tekening van zijn kleinzoon. Natuurlijk ook één van de herbergier die zegt dat hij geen plaats heeft…  Elke dag weer keek opa er naar uit en het leek zelfs of hij er weer sterker door aan het worden was.
Opa genoot van de tekening van de stal waar Jozef en Maria in naar binnen waren gegaan. Echt een huisje uit het Midden-Oosten.

Op woensdag 23 december kreeg hij een prachtige tekening met Jozef die voor Maria een bed opmaakt in een stal. Een os staat er bij te kijken. Wat heeft hij die os mooi getekend! Hij geeft de tekening door aan de andere bewoners van zijn groep in het verpleeghuis, want die genieten inmiddels ook steeds van de tekeningen van Tim.
Morgen is het kerstavond. Dan zal de laatste tekening komen!

Dan is 24 december, maar er komt er niks met de post… hoe kan dat nou?
Ach, het is ook zo druk bij de post, denkt opa, misschien is de bezorging wel later op de dag.
Maar ‘s middags wordt er helaas geen tekening bezorgd.

De huiskamer van het  verpleeghuis  is mooi versierd voor de kerstavond. Opa heeft de tekeningen van Tim aan een touwtje naast elkaar laten hangen. Dat was een goede tip geweest van de geestelijk verzorger van het verpleeghuis. Maar nu ontbreekt de laatste, belangrijkste tekening. Iedereen in het verpleeghuis is teleurgesteld.

Maar dan gebeurd er iets onverwachts. Tijdens het kerstdiner  staan opeens Tim en zijn moeder in de huiskamer en Tim heeft een hele stapel enveloppen in zijn handen.
Ik kom de laatste tekening brengen, en heb kopieën laten maken voor jullie allemaal.
De mensen zijn compleet verrast.
Opa mag natuurlijk als eerste zijn enveloppe openmaken en daar ziet hij de meest bijzondere kerststal die hij ooit gezien heeft.

Maria, Jozef en het kindje in het midden, en daarbij de os en ezel. Maar daarnaast een jongetje en een oude man die vol verwondering bij het kindje staan. En hij ziet het goed: dat zijn Tim en hijzelf.
Tranen lopen over zijn wangen. Hij kan geen woord uitbrengen.
Tim geeft zijn opa een kus, terwijl dat eigenlijk niet mag. Bedankt lieve opa, dankzij u ben ik gaan tekenen.
Fijne kerstdagen gewenst!
En ook jullie fijne kerstdagen, zegt hij tegen de andere bewoners.
Dank je wel Tim, wordt er gezegd en ze geven hem een hartelijk applaus.

Dankbaar gaat opa later die avond naar bed. Hij is moe. Zo is het mooi geweest denkt hij. Hij sluit zijn ogen en terwijl hij inslaapt ziet hij zichzelf staan met zijn kleinzoon.
Hand in hand.
Bij het kerstkind.

Tekeningen van Myrthe Naumann