Een kerstverhaal

Monoloog aangevuld met enkele stemmen

Zal ik jullie eens vertellen wie ik ben?
Ik ben de vroedvrouw van de koning.
Ja, dat klinkt hè. En jullie denken zeker dat ik daar wel trots op ben. Dat is ook zo hoor, maar denk niet dat dit altijd zo leuk is geweest.
Luister maar naar mijn verhaal.

Jullie weten toch wel wat een vroedvrouw is? Tegenwoordig heet dat een verloskundige. Ik heb altijd vrouwen bijgestaan bij de zwangerschap en bij de bevalling. Heel veel kinderen heb ik op de wereld geholpen.
Heel lang geleden, ik was net begonnen als vroedvrouw, is er iets bijzonders gebeurd. Ik werd  geroepen om eerste hulp te verlenen. Er was een reizende koopman in onze stad gekomen. Hij handelde in dure stoffen en was afkomstig uit een ver land in het oosten. Hij had zich fors in zijn hand gesneden toen hij een lap stof wilde halveren. Men had hem naar mij toe gestuurd, want ik zou in zijn staat om de wond te hechten, zo had men gezegd. Er was blijkbaar geen dokter in de buurt. Ik heb de arme man geholpen. Het was een nare wond die hij had. Gelukkig lukte het hechten. Om de hand rust te geven om te kunnen genezen legde ik zijn arm in een doek die ik om zijn hals bond. Na een paar dagen kon hij weer verder reizen. Hij was zo blij voor wat ik voor hem gedaan had dat ik een bijzonder geschenk van hem kreeg. Nooit zal ik meer vergeten wat hij tegen mij zei:

Stem:

Lieve vroedvrouw, door jouw kundige handelen en zorgzaamheid zal mijn hand weer helemaal genezen. Ik ben je zo dankbaar. Als blijk daarvan wil ik je dit stapeltje linnen doeken geven. Het is het meest kostbare linnen wat er bestaat. Door de beste weefsters uit mijn land geweven uit de meest zuivere vlasvezels. Wees hier heel zuinig op. Ik heb een droom gekregen, en die droom zal uitkomen.
Jij zult de vroedvrouw van de koning worden. En het kind wat geboren wordt zal je wikkelen in deze doeken.

Toen vertrok de koopman. Ik heb hem nooit meer gezien. Het linnen was inderdaad van een prachtige kwaliteit. Glanzend en witgoud van kleur, geen enkele oneffenheid. Een heerlijke geur ook. Zorgvuldig heb ik het opgeborgen.
Zou ik echt de vroedvrouw van de koning worden? Ik kon het me haast niet voorstellen. Maar diep van binnen geloofde ik die mysterieuze koopman uit het verre oosten. Ik besloot me te gaan melden in het paleis waar de koning woonde. Men moest toch van mij weten. De koning kreeg ik niet te spreken. Ik mocht mijn verhaal doen bij een adviseur van de koning. Hij leek me weinig serieus te nemen. Ik moest even wachten, dan zou ik een antwoord krijgen. Na een paar minuten kreeg ik dat. Ik geloof niet eens dat hij het met de koning heeft overlegd.

Stem:

Beste jongedame. Uw verzoek om de vroedvrouw van de koning te worden is met de koning besproken. De koning moest hier erg om lachen.  Als er iemand een vroedvrouw nodig zou hebben is het wel de koningin, zei hij. Maar laat ik er geen doekjes om winden. Uw verzoek is totaal misplaatst. U denkt toch niet dat, mocht de koningin in verwachting zijn, wij de geboorte laten begeleiden door een simpele vroedvrouw als u? Wij beschikken over de beste doktoren en vrouwenartsen die alle kennis en vaardigheden hebben om een mogelijk toekomstige koning op de wereld te zetten. Blijft u maar gerust de kindjes halen in uw eigen stadje. Gegroet.

Teleurgesteld keerde ik terug naar huis. Zou de koopman uit het oosten toch niet zo wijs geweest zijn als ik dacht? Ik keek nog weer eens in de kast. Haalde het stapeltje linnen eruit en streek er over met mijn handen, ik drukte het tegen mijn wangen. Het was zo zacht als een netgeboren baby… nee…het moet echt waar zijn wat de koopman heeft voorspeld.
Een paar dagen later was ik op weg naar een gezin waar een kindje was geboren. Er stonden een paar mensen op straat die met elkaar aan het smoezen waren. Ze wezen met hun vingers naar me. Toen riep er iemand: ‘Kijk, daar gaat de vroedvrouw van de koning’. Het hele groepje proestte het uit van het lachen. Het bleek dat het verhaal van mijn mislukte sollicitatie was uitgelekt. Het werd de roddel van het jaar. Men vond het blijkbaar van hoogmoed spreken dat ik, een eenvoudig meisje, wel even dacht de vroedvrouw van de koning te kunnen zijn. Ik heb het geweten, want de scheldpartijen waren een tijdje niet van de lucht.

Stemmen:

(Vrouw)  Buig mensen, daar komt de vroedvrouw van de koning

(Man)  Hé vroedvrouw wanneer ga je weer eens wat bevroeden?

(Kind)  Hallo! Is er al een koning geboren vandaag?

(Vrouw)  Vroedvrouw, doe nog weer eens iets uit de doeken?

(Kind)  Vroedvrouw, waarom vraag je niet of je koningin mag worden?

(Man)  Verloskundige! Kun je ook jezelf verlossen?

Ik liet het beledigen over me heen komen. Wat kon ik anders? Gelukkig werd het naroepen na verloop van tijd minder. Op een gegeven moment stopte het gelukkig helemaal. Maar als vroedvrouw ben ik nooit meer serieus genomen. Ik werd de tweede keus. Men ging liever niet naar mij. En de bevallingen die de andere vroedvrouwen liever niet wilden doen, die kreeg ik. Van arme mensen, gehandicapten, hoeren, de vrouwen van de tollenaars. Van die laatste groep kreeg ik nog wel eens wat extra’s zodat ik wel altijd in mijn levensonderhoud kon voorzien.
Met nog wat spaarcentjes geniet ik nu van mijn oude dag. Ik heb achter mijn huis een paar geitjes die ik kan melken en waar ik soms het vlees van kan eten. Ik heb het niet breed. Soms heb ik in twijfel gestaan om de linnen doeken te verkopen. Dat zou me veel geld opleveren. Gelukkig heb ik dit nooit gedaan, want wat er gisteren gebeurde…

Een jong stel klopte bij mij aan. Het meisje… hoogzwanger, ik zag het meteen, en ik voelde dat de bevalling aanstaande was. Ze hadden nog nergens een plek gevonden om te overnachten. Een herbergier had hen naar mij verwezen. Natuurlijk bood ik hen onderdak!

En wat ik al had aangevoeld gebeurde: het meisje beviel die nacht van een zoon en ik mocht haar als vroedvrouw helpen.
Zoveel baby’s heb ik geboren zien worden, maar deze geboorte was de meest bijzondere. En het jongetje wat ter wereld kwam, zo mooi was hij. Opeens kwam het in me op dit jongetje in de lang bewaarde linnen doeken te wikkelen. Ik bedacht niet eens dat dit eigenlijk niet de bedoeling was. Toen het meisje haar in doeken gewikkelde kind zag klaarde ze op. ´Wat blinken die doeken prachtig´, zei ze. ´Zijn eerste koningskleed. Want weet je, dit kind zal later een koning worden. Een engel heeft het mij gezegd ´.
Talloze gedachten  schoten toen door mij heen. De koning! Dit is hem! Dit is wat de reizende koopman mij ooit heeft voorspeld. De doeken waren voor dit kind! Ik legde het kindje in de voederbak van de geitjes die door de jonge vader was omgetoverd tot een wiegje. Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden.
Alles van mijn lange leven viel in deze nacht op z’n plaats.
De vroedvrouw van de koning. Altijd was ik het al geweest.
Maar nu was ik het echt.

Afbeelding: De geboorte van Christus, Wasili Wasin. http://www.wasili.nl/nl/galerie.html